Öperken kokusunu içine çektiysen, özlerken burnunun direği sızlar…
Kumrinin gösterisi sonrası tatil planımız vardı ama bir kaç hafta ertelemek zorunda kaldık. Kumri’ye de daha önce gösteriden sonra artık okula gitmeyeceksin demiş bulunduğumuz için ve tabi o da buna çok sevindiği için okula da gönderemeyince anneanne’ye bıraktık pazar günü.
Aklım da kalbimde orada onunla kaldı. Akşamları eve koşa koşa gitmiyorum bu ara hani ayaklarım geri geri gidiyor derler ya öyle, her gün evden uzaklaşmak için bahaneler buluyorum. Geziyorum, alışveriş yapıyorum ama yeri ne yapsam dolmuyor. Dün akşam eşimin pişirdiği şahane tas kebabını yerken, ”şimdi nolurdu o da yanımızda olsaydı, ne yapardı acaba bıdı bıdı’ derken eşim demesin mi sen yemeğini yemiyor diye kriz geçirirken o da yemiycem diye ağlardı. Evet aynen öyle olurdu ama işte olsundu…
Ufacık şey nasıl doldurmuş hayatımızı, sesi evimizin heryerinde çınlıyor, görüntüsü koltukların üstlerinde, odasında, duvarlardaki izlerinde heryerde ama her yerde. Yürüyüş bahanesiyle çıktığımızda sanki parktan bize sesleniyor ‘Anne bak, altıncıya kadar gelebildim’, zıpzıpın ordan geçerken eşimle birbirimize bakıp kızımızı hayal ediyoruz zıplarken. Tabi ben gözyaşlarımı tutamıyorum. Başka bir yolu olmalıydı deyip duruyorum. Artık bilmem kaçıncı defa Anneannesini aradığımızda anneanne çıldırmak üzereydi ‘hayır Meriç ile herşey çok güzel, sorunumuz yok, eğleniyor, sizi özleyip ağladığı falan yok da seninle başedemedim bir türlü ona üzülüyorum’ diyor bana.
Eve döndüğümüzde odasına gidiyorum öyle derli toplu duruşu içime dokunuyor. Orada olmasını arzuluyorum, ‘anne dağıtmıyorum aklıma bir fikir geldi, proje yapıyorum’ deyişi geliyor aklıma boğazım düğüm düğüm oluyor. Evde yapacak çok işim var halbuki ama kolum kanadım tutmuyor iki gündür. Kitap okuyorum bende, evde kitap okumak çok lüks bir şey benim için ama güzel de. Açıkcası özlemişim işte bu keyfi.
Arkadaşlarım bugünlerin tadını çıkar seneye iki çocukla bugünleri çok arayacaksın deseler de ve haklı olsalar da ben Kumrimle herşeye varım.
Cumartesiyi iple çekiyorum, özlemle hasretle bekliyorum.
Pazar günü önce deniz keyfi yaptı Kumricik ve çok mutluydu 🙂
not : Benim de facebook sayfam var artık beklerim tanınmış kişi demiştim (ne diyeceğimi bilemediğimden) ayıp olmasın elaleme 😉
sukriyekorkmaz 
Ay okurken gözlerim doldu:(
😦 en kötü ayrılığımız böyle olsun demek yerinde bir kullanım olur mu acep?
olur olur da burun sızısını dindirir mi bilmemm… Cumartesiye bir şey kalamadı diyelim, göbüşümüzdekini sevelim :)))
Ayyy, Allah ayırmasın kimseyi evladından. Bunlar tatlı ayrılıklar.
Aminnn, Amannn evet ya tatlı ayrılıklar bi kendime anlatamıyorum bunu 🙂
ben kızımdan ayrı kalacağım zamanlar yanıma kırlı çoraplarını alıyorum, ıkıde bır kokluyorum:) kakalı bezını almak ısterdım aslında ama etrafa çok kokar dıye almıyorum:)))
:))))) evet evet kirli çorap daha iyi :)))